1-هنگام تسلط و توانایی ،گذشت می کند
2-رفتارش ملایم است
3- شیوه زندگی و راه رفتنش آمیخته با فروتنی است
4- حاضر است خود را به زحمت بیندازد تا دیگران در آسایش باشند
5- در دوستی،خالص است
6- در پیمان ،استوار است
7- در داوریها ستم نمی ورزد و جانبداری نمی کند
8- در بزنامه زندگی اقتصادی خود اندیشه و تدبیری نیکو دارد
9- در نبودن اشخاص ،حقوق آنان را رعایت می کند
10-عذر پذیر است
11- بسیار بخشنده است بی آنکه اسرافگر باشد یا زیاده روی کند
12- نسبت به درماندگان بسیار مهربان و دلسوز است
13- در هر مشکلی میتوان به یاری او دل بست
14- اگر از کسی خوبی دید ،از آن یاد می کند
15- کسی را که با او مشورت می کند به راهی که خیر و صلاح میداند ،آشنا میسازد
16- پرده کسی را نمی درد
17- در اسرار مردم امین و امانتدار است
18- از زورگویی ،دروغ و نادانی می پرهیزد
19- دانش و شکیبایی را باهم بکار میبرد
20- با دیگران با خلق و خوی خوش رفتار میکند
21- نسبت به زیردستان خود سخت گیری و بدرفتاری نمی کند
22- او را از کسالت و بی حالی دور می بینی
23- از روش نیکوکارانی که پیش از اووجود داشته اند،پیروی می کند
24- هیچ کار نیک را برای ریا و خودنمایی انجام نمی دهد
25- هیچ اقدام خیری را از سر شرم وا نمی نهد
26- نه متکبر و خودخواه است و نه حیله گر و مکار
27- جز به راست ،سخن نمی گوید
28- شکم پرستی ،او را به رسوایی نمی کشاند
29- بخل نمی ورزد
30- در کارهایش شتاب و عجله نمی کند
31- پرخاشگر نیست
32- با سخنان ناسزا کسی را نمی رنجاند
33- نه عیبجوی مردم است و نه پشت سر آنان بدگویی می کند
34- سست و سهل انگار نیست
35- در اموری که به او مربوط نیست،دخالت نمی کند
36- در سختی،سستی به او دست نمی دهد
37- در آسایش،خود را فراموش نمی کند و مغرور نمی شود
38- از یک سوراخ،دو بار گزیده نمی شود
39- در هنگام بی نیازی،میانه روی را از دست نمی دهد
40- در تنگدستی،عزت نفس خود را پاس می دارد
41- اگر می پرسد،مقصودش یاد گرفتن است (نه آزار دادن)
42- بی جهت کسی را سرزنش نمی کند
43- ستمدیده را یاری می کند
44- یاری کننده دین است
45- سکوت اختیار می کند تا از لغزشها سالم بماند
46- در روابط خود با مردم،انصاف را رعایت می کند
47- نسبت به یتیمان،همچون پدر است
48- زندگی را سخت نمی گیرد
49- اگر از کسی دوری می کند از سر کبر و خود پسندی نیست
50- بنابراین شایسته آن است که پیشوای نیکوکاران بعد از خویش قرار گیرد

در روزگارهای قدیم جزیره ای دورافتاده بود که همه احساسات در آن زندگی می کردند: شادی، غم، دانش عشق و باقی احساسات . روزی به همه آنها اعلام شد که جزیره در حال غرق شدن است. بنابراین هر یک شروع به تعمیر قایق هایشان کردند.
اما عشق تصمیم گرفت که تا لحظه آخر در جزیره بماند. زمانی که دیگر چیزی از جزیره روی آب نمانده بود عشق تصمیم گرفت تا برای نجات خود از دیگران کمک بخواهد. در همین زمان او از ثروت با کشتی یا شکوهش در حال گذشتن از آنجا بود کمک  خواست.
"ثروت، مرا هم با خود می بری؟"
ثروت جواب داد:
"نه نمی توانم. مفدار زیادی طلا و نقره در این قایق هست. من هیچ جایی برای تو ندارم."
عشق تصمیم گرفت که از غرور که با قایقی زیبا در حال رد شدن از جزیره بود کمک بخواهد. "غرور لطفاً به من کمک کن."
"نمی توانم عشق. تو خیس شده ای و ممکن است قایقم را خراب کنی." 
پس عشق از غم که در همان نزدیکی بود درخواست کمک کرد.
"غم لطفاً مرا با خود ببر."
"آه عشق. آنقدر ناراحتم که دلم می خواهد تنها باشم."
شادی هم از کنار عشق گذشت اما آنچنان غرق در خوشحالی بود که اصلاً متوجه عشق نشد.
ناگهان صدایی شنید:
" بیا اینجا عشق. من تو را با خود می برم."
صدای یک  بزرگتر بود. عشق آنقدر خوشحال شد که حتی فراموش کرد اسم ناجی خود را بپرسد. هنگامی که به خشکی رسیدند ناجی به راه خود رفت.
عشق که تازه متوجه شده بود که چقدر به ناجی خود مدیون است از دانش که او هم از عشق بزرگتر بود  پرسید:
" چه کسی به من کمک کرد؟"
دانش جواب داد: "او زمان بود."
"زمان؟ اما چرا به من کمک کرد؟"
دانش لبخندی زد و با دانایی جواب داد که:
"چون  تنها زمان بزرگی عشق را درک می کند."

هرگز شک نکنید  که خدای من اینجاست همین نزدیکی ها. 

 او صدای تکبیر ، بانگ خاموش مناجات مرا میشنود