آن گاه که پرنده ی سپید روح مان عروج معنایش را جشن می گیرد،

آن گاه که قفل قفس سنگین جسم گشوده می شود،تا برویم و از ان بالا ها،نگاه کنیم به آن چه در زمین بر جای گذاشته ایم،

چه قدر زیبا خواهد بود اگر آن قدر کاشته باشیم،که سبزی و طراوت کاشته هامان،پرنده ی روحمان را ،آن بالا ها ،سرمست کند.

آن جا دیگر پرهای زمینی مان به کار نمی آیند،پس می توانیم آن را به کبوتران پر شکسته ی زمینی قرض دهیم،

تا وقتی از آن بالا نگاه کردیم،زیبایی باغ مان با تحرک پرواز پرندگان،

                                                                     با جست ونشست هاشان به این سو و آن سو،دو چندان شود.

آن روز از آن بالا خواهیم شنید:

    گرومپ،

             گرومپ،

                      گرومپ،

                                  ..........

آری این قلب من است که در سینه ی آن پرنده ی کوچک،شادمان می تپد.

آه که من امروز چه قدر خوشحالم!!

چه زیباست

            اگر قلبم،پس از مرگم

                                  به سان روز های پیش از آن

                                                                 در سینه ای کوبد،پیام مهربانی را